Telefon geldi, dediler ki Ayça ölmüş. Bir akşam vakti banyodan çıkarken kaymış düşmüş yüz kiloluk bedeni. Geride kalan birkaç eşya ve dört kedi. Ayça’yı altı gün sonra bulmuşlar, acaba Ayça kedilerine en son ne dedi? Özetle elli yaşında ve yüz kiloluk yaşam, kendini adamışken kedilerine bir akşam son buldu. Ve muhtemelen de düşünmüştür “ben ölünce bunlar ne yer” diye. Zaten cevap da işte buydu. Kediler, sarman, kara, tekir ve bodur, aç kalınca onu da mı yerler, açlık varsa çare yok, zaten ananın vasfı da budur.
Devlet gibi kadındı Ayça kediler için, kendini adamıştı. Akşam vakti geç ve yorgun gelip de evine, kedileri kapıda karşıladığında her şeyi unuturdu. Ve kedileri gerçekten severdi onu, kediler millet gibidir, kediler gerçeğin aynası, yaşamın ruhu. Oysa devlet banyoda yığılmıştı, kaymıştı ayağı yıkanayım derken, yüzü fayansa yapışmıştı. Kapatmazdı da Ayça banyonun kapısını, zira devletti, Ayça, hiç kimseye kapatmazdı kapısını, kediler Ayça için milletti. Bilirdi, bedeni kediler için en az beş günlük erzaktı, zaten dar gelirdi ruhuna o geniş beden, Ayça en çok bu yüzden devlet gibi kadındı.
Muhtemelen toplanmışlardır başında sürterek başlarını, yalamışlardır tos vurup sevgiyle saçlarını ve hala uyanmayınca yakarmışlardır “kalk” diye. Belki de kaçmışlardır, ölü bedende sevgi kalmaz, korkmuşlardır. Neyse ki mama kabı dolu, yaş, kuru ve yeterince su, uzakta durup öyle bakmışlardır. Çünkü anlamışlardır, annesiz bir yaşama süpürülecek kediler, evsiz ve sahipsiz, sokağı bilmeyen yetim çocuklardır.
Ayça, varlığını kedilere sunan, ölüp de altı gün sonra bulunan kadın, işe vatanı o küçük evdi. Yıllar önce “bir yere gitmen gerekirse kedine ben bakarım” demişti. O gitti, kedilerini ben aldım. Çünkü biliyorum, kediler sevgi, kediler bir o kadar da uzak. Kediler besledikçe sevgili, ama aç kalınca belki de tuzak.
Devlet gibi kadındı Ayça, banyoda kaydı. Ve millet gibidir AKP, işte o yüzden kapatılmamalı.
Not: Ayça Telırmak, İstanbul Şehir Tiyatroları sanatçısıydı. Onu hep sevgiyle hatırlayacağım.